Լեռնաչորասեր բուսականություն

Լեռնաչորասեր բուսականություն, բուսականության տիպ, որը Հայկական լեռնաշխարհի բնորոշ տիպերից է։

Տարածվածություն

Տարածված է առավելապես հարաֆային՝ ոչ բարձր նախալեռնային ժառոտ և քարքարոտ լանջերին (Վայք, Զանգեզուր, Մեղրի, Ուրծ, Երանոս)։

Ընդհանուր նկարագիր

Շատ նոսր և նկատելի բուսատեսակների առկայությամբ լեռնաչորասեր բուսականության ընդհանուր համայնապատկերը գույնզգույն քարաքոսերով պատված ժայռերի կույտի է նմանվում։ Հողային ծածկույթը սովորաբար սակավազոր է, խճային կամ գրեթե բացակայում է։ Որոշ բուսաբաններ լեռնաչորասեր բուսականությանն անվանում են ֆրիգանա (լեռնային անապատ)։ Տիրապետող կենսաձևերը փշոտ, թավոտ, մանրատերև, բարձիկանման բազմամյա խոտաբույսեր են, թփեր և կիսաթփեր։ Տեսակային կազմը բուսաշխարհագրագրական տեսակետից մեծ հետաքրքրություն է ներկայացնում։ Կան խիստ հազվագյուտ տեսակներ, բնաշխարհիկներ և մնացուկներ, ինչպես օրինակ՝ վայրի տանձենիները (Թախտաջյանի, Սոսնովսկու, ուռատերև), նշենիները, խնկենին, ունաբին, ցաքին և այլն։ Սովորական բուսատեսակներից (եղեսպակ, աբեղախոտ, ոզնաթուփ, օշինդր և այլն) բացի, տարածված են նաև համեմունքային (ուրց, եղեսպակ), խեժատու (գազ), դեղատու (դժնիկ, արևոսկի, սրոհունդ), թելատու, եթերայուղատու, ուտելի և վիտամինային բույսեր։

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատված վերցված է «Գյուղատնտեսական հանրագիտարանից», որի նյութերը թողարկված են՝ Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում-Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) թույլատրագրի ներքո։